Buscar neste blog

mércores, 13 de xullo de 2016

Coma e punto. Antagonismo entre sopro e inspiración

Que as novas compañías veñen pisando forte é un feito, e con Antagonista Teatro non vai ser unha excepción. Demóstrano co seu primeiro espectáculo, froito do proxecto de fin de estudos de Jose Vaquero (quen tamén protagoniza a peza, acompañado de Laura Míguez) e Javier Octavio. Fernando González dirixe ese curioso espazo no que conviven vida e morte. Amor e perdas. Madeira e cereixa. Coma e punto.

Un sopro. Unha inspiración. Un sopro aínda máis longo que baleira completamente os meus pulmóns.

Un home camiña cambaleando sobre a liña que separa vida e morte. Unha alma que treme, e que lonxe de buscar outro camiño mantense a duras penas presa desa liña imaxinaria. A cabeza é antolladiza. Polo que vemos semella que, efectivamente, a súa alma xerminou e permanece confinada no seu cranio. Un cranio no que hai estruturas de pau. Unha delas parece unha cerdeira; mesmo podería ser unha versión da cerdeira que foi testemuña da caída do protagonista. Pero esta non está en flor, polo de agora. Coa súa indumentaria caqui desteñida, el mimetízase coa madeira, con esa natureza morta que o rodea. Difícil determinar se nese punto hai algo que os diferencie, aparte da motilidade. Difícil atopar a barreira entre o morto e o menos vivo. Esta paisaxe compénsase cando pensa nela. Ela, con esa aura de cor vermella, coma se fose unha cereixa, a xogo co froito presente no vaso. Cada vez que aparece, aparece a vida, o amor, a ledicia dunha vida xuntos sobre o escenario. Pensar nela é pensar en vivir, e en deixarse morrer ao mesmo tempo.


Un (case) suicidio é o condutor da peza, de tal xeito que brincando entre "os cinco W" que empregan os xornalistas constrúese a liña da acción. A liña dun coma inesperado ata alcanzar o punto final. Durante todo ese traxecto, o protagonista xoga coas opcións de quen busca un xeito de morrer. Con como debería ser o seu enterro. Con irrefreables desexos de vivir e morrer que se van solapando. Con como recorda a diferentes persoas da súa vida coma pecadores. Con como garda o amor pola súa cerdeira en flor e a súa mascota. Finalmente, coma no paraíso bíblico, morder un froito é o que determina o seu destino. E a cerdeira é a fiel testemuña que tanto en (semi)vida coma en (semi)morte o acompaña nos momentos máis marcados do seu existir.

A música e a iluminación acompañan ao protagonista no vaivén emocional. A excelente coordinación entre actor e técnicos fai que os sentimentos agromen tanto sobre o escenario coma no patio de butacas a unha velocidade e cunha efectividade abraiante. Resulta excitante o acompañamento que se produce durante ese atípico funeral improvisado, provocando tan dispares emocións ante unha escena tan estraña. Ademais, tan importantes e impactantes coma as melodías son os silencios e as reflexións ouveadas que calan (en todos os sentidos). E, sen dúbida, o broche de ouro é a cerdeira latexante de vida cando o protagonista pecha os ollos, coma se dunha transfusión se tratase. 

Soberbios os 60 ininterropidos minutos sobre o escenario de Jose Vaquero. Adorable a delicadeza de Laura Míguez cada vez que aparece onda o protagonista. Engaiolante a iluminación e o acompañamento sonoro postos por Diego Valeiras e Luis Pequeno. Brutal o primeiro contacto de Fernando González co mundo da dirección teatral. Fascinante como, dende o patio de butacas, hai momentos nos que o único que conseguimos facer é conter o alento. Menos mal que sempre estará el a nos recordar que botemos completamente o aire fóra...


2 comentarios:

  1. Hola,
    me presento, soy Vincent Auzillon el autor de coma e punto. Muchas gracias por ese resumen e critica.Desafortunadamente no he podido ver esa interpretacion.
    La vie est une cerise, la mort est un noyau, l'amour un cerisier.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. ¡Muchísimas gracias, es realmente gratificante tener comentarios como este! Y enhorabuena por el texto, ya que con una buena base es como se generan las buenas piezas.

      Eliminar