Buscar neste blog

sábado, 18 de abril de 2015

Pangeia, de Limiar Teatro e Acaso Danza

 



A Pangeia é a historia da terra, a historia da humanidade, a nosa propia historia. Pangeia é separarse para volver a encontrarse, noutro lugar, doutro xeito, noutro tempo como as placas tectónicas na deriva continental.  No inicio ficaran xuntas e no fin xuntas van ficar. A Pangeia é crise, movemento, mudanza. É inicio. É fin.







Lendo estas liñas, imposible resistirse. Cun mes de espera ata o día do estreo, o nome Pangeia quedou marcado no meu almanaque para non esquecerme de asistir á representación dunha peza cunha sinopse tan suxerente. Unha colaboración entre Limiar Teatro, liderados por Fran Núñez, e Acaso Danza, seguindo os pasos de Bárbara de Castro.

Pangeia é teatro, é música, é danza; Pangeia é arte. Debo dicir que se trata dun espectáculo difícil, no sentido de que non so inflúe a execución do mesmo, senón que o factor das preferencias do público xoga un papel fundamental, como puiden apreciar observando diferentes opinións: trátase dun arte abstracto que non entusiasma a todo o mundo. Hai quen se decanta por recibir as producións precociñadas, listas para consumo, sen necesidade de remexer nelas; hai quen prefire participar no proceso de amasar a produción, en descubrir pouco a pouco como vai tomando forma, e tras uns minutos de forno, destapar o produto obtido. O segundo é o que acontece con Pangeia, unha representación que hai que macerar, deixándose levar polas impresións propias que produce cada escena no espectador. 

A combinación entre elementos humorísticos, danzas moi traballadas e o tratamento de temas máis serios dan lugar a unha atmosfera cambiante, sorprendente, que nos mostra un pouco como é a vida: cousas boas que se ven pisadas por cousas malas, que á súa vez son cortadas por novas experiencias que desprazan ás anteriores, todo formando parte de ciclos. Neste caso manifesto o meu total e absoluto acordo co argumento da obra: a vida consiste nunha sucesión de ciclos nos que todo é principio e todo é fin. Vivimos somerxidos nos clichés, arrandeándonos entre "tópico e típico, cunha soa letra de diferencia". Por unha parte, percibo isto como ese absurdo da existencia humana que manifestaba Ionesco, a través da estrutura circular do que nos rodea.

Supoño que un dos elementos que máis expectación causan é a famosa maleta verde. Que hai nesa maleta? O segredo para descubrir o seu contido é moi sinxelo: abrir a mente e deixarse levar pola imaxinación. Esa maleta que domina aos personaxes, pero da que non se separan. Persoalmente, eu véxoa como o pasado de cada un: o pasado é o que marca o que somos hoxe e o que seremos nun futuro, dominando a nosa vida, e aínda que queiramos non nos podemos separar del. O presente non existe, o tempo consómese continuamente, dividíndose entre pasado e futuro, sendo o primeiro o que guíe e marque o seguinte.

Por outro lado, coma sempre, hai algunhas escenas que, sexa por un aspecto ou por outro, acaban chamando máis a atención do espectador. Para comezar, debo dicir que o labor de Hugo Rodríguez pareceume digno de mención: a escena do bebé músico, así como todas as que incluían algún toque de humor, quedan gardadas na miña memoria como das mellores. Outra escena que me chamou a atención foi aquela na que Fran Núñez se coloca na "táboa de metal", convertíndose nunha batería humana para logo quedar suspendido mandando unha mensaxe ao público. Ademais, fixeime na multifuncionalidade desa táboa que foi empregada de novo na escena final, tamén salientable.

A escenografía é sinxela pero potente, con xogos coas luces que crean efectos variados e orixinais, e cores cálidos que implican ao público na representación.  De feito, o escenario espido, os focos e a mesa de control á vista, a música e os sons en directo, en escena, intensifican esta implicación, ao máis puro estilo Brecht. Ademais, un dos maiores (e mellores, por non dicir o mellor) xeitos de achegarse ao público foi a propia entrada no Salón Teatro, seguindo os distintos recovecos do mesmo e guiándonos polos membros da produción do espectáculo. Neste momento, sínteste como parte da función, subindo e baixando e pisando o propio escenario. Sen dúbida, un dos efectos máis orixinais que presenciei ata o de agora para aproximarse, atravesando esa cuarta parede.

Non quero rematar este comentario sen darlle as grazas (de novo) a Fran Núñez, non só por alimentar as miñas ganas de ver o espectáculo, senón que tamén polas súas palabras e a súa proximidade dende o principio, dá gusto atoparse con artistas así. 

Xuntando e separando, para logo volver a unir. Pangeia é unha viaxe a través da historia e do ser humano. Ao igual que o supercontinente, nós mesmos tamén nos desdobramos, para logo atoparnos de novo connosco. A esencia do que fomos e seremos permanece baixo os cambios, nesta eterna espiral que levamos por vida. Sen dúbida, un espectáculo moi recomendable para aqueles aos que lles guste ir ao teatro para desfrutalo á vez que se vai remexendo e pensando no que estamos vendo. 

Ningún comentario:

Publicar un comentario